Przedświąteczne niepozbierane myśli

Hej, w ciągu ostatniego tygodnia wiele się u mnie wydarzyło. Od soboty mam zapalenie gardła i paskudny kaszel. Na szczęście dzisiaj czułam się już na tyle dobrze, aby wybrać się do szkoły na wigilię klasową. Jeszcze trzy tygodnie temu bardzo się obawiałam, że nie dam rady wejść na drugie piętro po schodach o kulach ze stabilizatorem i usiedzieć dwóch godzin ze stabilizatorem. Jednak w ciągu trzech ostatnich tygodni rzuciłam kule (wczoraj nawet wyniosłam je na poddasze) i stabilizator. Jednak Święta to nie będzie dla mnie czas odpoczynku, tylko czas na nadrobienie szkolnych zaległości. Teraz z bólem serca patrzę, jak o 16:00 za oknem mojego domu robi się ciemno. Naprawdę z bólem serca - przynajmniej nie nogi. Kiedy w czerwcu zaczynałam leczenie w szpitalu to jeszcze o 22:00 było widno, a teraz o 22:00 w moim pokoju panują egipskie ciemności.              
Angelika wtedy prawdopodobnie:                                                                                                       

1.Śpi.                                                                                                                                                         2.Próbuje spać.                                                                                                                                       3.Walczy z nogą, żeby kolano się zginało.                                                                                          

4.Uczy się.                                                                                                                                               5.Próbuje się uczyć.                                                                                                                               6.SMS-uje z kumplami i koleżankami.                                                                                               

Wersje najbardziej prawdopodobne to 3,4 lub 5. Wersje 1,2 i 6 to wersje na piątkowe wieczory. Od ostatniego tygodnia w ogóle nie czuję, że chodzę. Jest mi tak lekko. Aby osiągnąć sukces potrzebowałam 4 miesięcy i 17 dni ( 139 dni ). Jednak warto było po 11 latach poświęcić te 4 miesiące i 17 dni dla takiego efektu, który jest teraz. Na razie noga mi nie puchnie, ale zastanawiam się, co będzie jak wrócę do szkoły i zacznę chodzić tyle, co przed Taylorem. Ale co ma być to będzie. Najważniejsze jest, żeby się nie poddawać i walczyć ze wszystkimi życiowymi przeciwnościami. Z okazji zbliżających się ogromnymi krokami Świąt Bożego Narodzenia chcę życzyć Wam Wesołych, pogodnych świąt, spędzonych w gronie rodziny i przyjaciół. Dużo zdrowia, szczęścia, pomyślności, spełnienia wszystkich marzeń i wszystkiego dobrego :)